Egileak: Jose Antonio Flores Farfan, Lorena Córdova Hernandez eta Josep Cru
Hizkuntza biziberritzea planetako hizkuntza aniztasunaren aldeko ekintza mota ezberdinak martxan jartzean datza. Lekualdatze kasu bakoitza berezia bada ere, joan den mendeko laurogeita hamarreko hamarkadatik hona, munduko hizkuntza gehienak desagertzeko arriskuan edo mehatxupean daudenez, hizkuntzalariek, zientzialari sozialek, ekintzaileek, nazioarteko erakundeek eta estatuek estrategia desberdinak abiarazi dituzte, desagertzeko joera horren aldaketan eragin positiboa izan dezaten. Urte horretan bertan Hizkuntza Indigenen Hamarkada ezarri zuen Nazio Batuen Erakundeak.
Hizkuntzen onarpenaren eta haien biziberritzearen, mantentzearen eta garapenaren inguruko eferbeszentzia egoeraren larritasunaren eta gizarteko hainbat sektoreren kezkaren zantzu frogagarria da, batez ere jatorrizko herriena berena, gizadiaren legatu baliotsuenetako baten berreskurapenean aktiboki esku hartzeagatik: haien hizkuntzak. Testu honetan ikusiko den bezala, mundu-mailako mobilizazio hau ez da soilik komunikazio-sistema ezberdinen (ahozkoak edo idatziak) desplazamenduarekiko kezkaren ondorio, baizik eta prozesu politiko, etniko, interpertsonal eta emozional oso bat eskatzen du, berriki hizkuntzak sendatze fisiko eta mentalerako bitarteko gisa ulertzean nabarmendu den bezala (ik. Whalen, Moss & Baldwin, 2016). Hau da, suspertzea ezinbesteko erantzun eta ekintza gisa.
2020 Garabide