CARME JUNYENT IRAKASLEA eszeptiko samarra da hizkuntza ofizialtasunaz. Bere ustez, hizkuntza handiek ez dute ofizialtasunik behar, eta hizkuntza gutxituei ezer gutxi aportatzen die. Suzanne Romaine soziolinguistak ere antzeko jarrera du hizkuntza politika ofizialekin. The Impact of Language Policy on Endangered Languages artikuluan dio bere ustez hizkuntza eskubideen aitormenak ez duela hizkuntzaren biziraupena bermatzen. Batzuetan esatea ez da nahikoa, egin egin behar da.

Blog zaharrean idatzi nuen horretaz: hemen

Iñaki Agirreazkuenagak ere, legelaria izanagatik, erlatibizatu egin du zuzenbidearen garrantzia. Ildo horretatik, ikuspegi interesgarria azaldu du aurtengo euskal soziolinguistika jardunaldietan, Herri-administrazioa eta legedia: trabak eta aukerak izenburuko hitzaldian.

Zuzenbidea, bere iritziz, gatazkak bideratzeko tresna da, baita hizkuntza alorrean ere. Legeak eskubideak aurreikusten ditu, baina eskubide horiek ezin dira berdin bermatu leku guztietan. Mugak, bere ustez, nagusiki errealitateak ezartzen ditu, eta ez zuzenbideak. Legeek ez dute errealitatea aldatzen. Legeak gatazkak bideratzeko tresnak dira. Bere ustez, zuzenbidea joko bat da (mus jokoa esan du berak): nork bere kartekin jokatu behar du… kontua ez da soilik karta onak izatea, jokatzeko abilezia ere behar da.

Ados, baina… legeak eta  legeria baldin badira joko-arauak, zentzuzkoa dirudi eroso jokatzeko moduko arauak nahi izateak. Ez zaizue iruditzen?