Hazi-bonbak

-n -kargitaratuta
Erantzun

00142_1

Antza denez, garrantzitsua da ekintza, jarduera edota egitasmo bakoitzak helburu bat izatea. Ez dut kontrakorik esango. Helburu argia eta eraginkorra izatea komeni da, gainera. SMART akronimoa erabili izan da helburu eraginkorraren ezaugarriak definitzeko: Specific (zehatza), Measurable (neurgarria), Achievable (lorgarria), Relevant (garrantzitsua), Time-bound (denboran mugatuak).

Kontua da ekintza edo jarduera guztiak ez zaizkiola logika horri ongi egokitzen. Jarduera guztiak ez daude helburu batera bideraturik, guztiak ez dira finalistak… Jarduera batzuek ez dute ezer lortu nahi: ongi pasatu eta bizitza ospatu besterik ez.

Auzoan, behin, hazi-bonbak egiteko ikastaro bat antolatu zuten. Barruan haziak dituztela, lur eta buztinezko bolak egiten dira, han- hemenka zabaltzeko. Gero, denborari denbora eman behar zaio. Hazi horietako batzuk alferrik galduko dira, baina beste batzuk —lur emankorra topatu dutenak— loratu egingo dira, beren denbora heltzen denean.

Nago proiektu batzuk horrelakoxeak direla: inprebisibleak, kaotikoak, alaiak, kasik subertsiboak… Ez dute helburu zehatzik, ez neurgarririk, ezta denboran ongi mugaturik ere. Orube batera botatzen den hazi bonba horietako baten modukoak dira: zaila da hazi horietatik zer aterako den aurreikustea…

Euskararen mundutxo honetan, badira horrelako batzuk, ezta?

Bi bideoren estekak uzten dizkizuet:

Izan ongi!

 

Seme-alabak erdaraz egin du

-n -kargitaratuta
2

stick-family-1449578741cAV

Bada gauza bat guraso euskaldun guztiok erabat izutu eta beldurrez ikara jartzen gaituena: egun batean seme-alaba etxera etorri eta erdaraz egingo digu. Badakigu iritsiko dela, saihestezina dela, eta ezin dela horren aurka borrokarik egin.

Eta halaxe izan da. Ama harritu egin da. Aita ez. Aitak espero zuen. Biak ala biak atsekabeturik daude: begiak beltz eta bihotza ilun. Biek ala biek “Baina… Zergatik? Zer egin dugu gaizki?“ —galdetzen diote beren buruari. “Zertan huts egin dugu? Behar izan gaituzun bakoitzean hor egon gara. Zergatik egiten diguzu hau?” — pentsatzen dute.

Lasaitasuna berreskuratu eta galdetu egin dute: “Baina… zergatik egiten duzu gurekin erdaraz?”

Umea isilik geratu da, pentsatzen egongo balitz bezala. Bost segundo besterik ez dira izan, baina gurasoei azken bost-sei urteetako oroitzapenak begien aurretik pasatu zaizkie: txikitako kantak, lehen urtebetetzea, eskolako lehen eguna… den-denak euskaraz oroitzen dituzte. Ez dira ohartzen beren buruari gezurra esaten diotela… ala soil-soilik egiaren erdia aitortzen dutela. TeleCincoko marrazki bizidunak ahantzi dituzte; afariak koadrilarekin; telediarioen albisteei buruzko iruzkinak erdaraz, haserrealdiaren beroan gaztelania hutsez izandako liskartxo hura…

Haurrak, azkenean, sorbaldak jaso ditu, eta aparteko garrantzirik eman gabe, zintzo aurpegiarekin erantzun du: “Eske… ikastolan lagunekin horrela egiten dugu“.

Orduan hasi dira gurasoak, buruari bueltaka. Zer egin? Horri buelta nola eman? Psikologia liburu batean istorio bat irakurri dute. Etxeko lanak egin nahi ez dituen haur baten istorioa da. Amak honela kontatzen du: “Andy-ri etxeko lanak egiten irakatsi  nahi diot, eta etxeko lanak egin ditzala nahi dut, baina egin nahi izatea da benetan nahi dudana. Agindu ahal diot, baina ez da hori kontua, gogoz kontra egingo ditu-eta. Badakit zerbait gaizki egiten ari naizela baina ez dakit zer den.”

Paradoxa bat da, irtenbiderik ez duen korapiloa. Senarrari “izan espontaneo” esaten dion emaztearen gisakoa da: espontaneoa izatea exijitzen da, baina espontaneoa izatea espontaneoa izan behar den jokabidea bat da; zoritxarrez, ezin da espontaneoa izan, exijitua izan delako. Gurasoei ere berdin gertatu zaie: seme-alabak euskaraz egitea nahi dute, baina horrek ezin ditu asebete, bene-benetan nahi dutena baita seme-alabak euskaraz egin nahi izatea. Psikologoek lotura bikoitzaren teoria deitzen diote, eta jokabide eskizofrenikoarekin du zerikusirik.

Irtenbidea? Ziur aski, ahalik eta metodorik sotilenak erabiliko dituzte seme-alabaren nahia bide “zuzenetik” eramateko. Beren burua konbentzitzen saiatuko dira haurra hezitzen ari direla, eta ez direla ari euskaraz egitera behartzen edo euskaraz gogoz kontra egin dezala negoziatzen, ez baita hori gurasoek nahi dutena. Neurri handi batean lortuko dute, ziur aski, baina dagoeneko zerbait hautsia izango dute bihotzean, krak!

Oharra. Sakondu nahi izanez gero, honakoa irakurri: Watzlawick, P., Weakland, Jhon H., & Fisch Richard. (2003). Cambio. Formación y solución de los problemas humanos. Barcelona:Herder. Hemen.

Bi gurpilak

-n -kargitaratuta
Erantzun

Gustukoak ditut metaforak. Norbaitek zioen moduan, metaforak guk pentsatzen ditugula uste dugu, baina kontrakoa da: metaforek gu pentsatzen gaituzte. Gure pentsaera moldatu egiten dute.

Cummins irakaslea ezaguna da hezkuntza arloan, hizkuntzen interdependentziaren printzipioa formulatu zuelako. Printzipio horren arabera, “hizkuntza batean lortutako hainbat gaitasun eta jakintza, erabiltzen diren beste hizkuntzetara transferitu egiten dira, baldin eta beste hizkuntza horietan komunikazio aukerak eta motibazioa badira”. Izeberg bikotzaren irudia erabili zuen bere printzipioa irudikatzeko:the_iceberg_analogy_reference

Hari buruzko testu batean metafora interesgarri bat irakurri dut. Antza denez, Cumminsek elebitasuna bizikleta batekin konparatzen zuen: esan ohi zuen hobe dela bizikletaz bi gurpilekin ibiltzea eta ez bakarrarekin; seguruagoa, azkarragoa eta orosoagoa baita… baldin eta gurpil biak ondo orekatuak badaude, baldin eta bata bestea baino handiagoa ez bada, eta —batez ere— baldin eta bizikletak egiten dituenak ondo baldin badaki bizikletak egiten, bizikletak konpontzen, eta bizikletak maneiatzen.

Cumminsek eskola giroan ikertu zuen elebitasuna, pedagogiaren ikuspegitik, beti ere. Agian, hizkuntza politikaren arloan ere, beste horrenbeste esatea dago.

Iragarki hau etorri zait gogora:

Honi lotutako bigarren metafora bat Erramun Osari behin irratian entzundakoa da. Haren ustez, hizkuntza politika bizikleta baten modukoa da: pedalei eragiteari utziz gero, baliteke inertziaren eraginez tarte batez aurrera jarraitzea (are gehiago aldatz behera baldin bada), baina gero gelditu egingo da.

Hirien soziolinguistika eta dibertsitate konplexuak

-n -kargitaratuta
Erantzun

400-1462982233-KARTEL A3 WEBRECODE Europako Zientzia Fundazioak finantzatzen duen ikerketa-programa bat da, dibertsitateak ikertzea helburu duena. Akronimo bat da: “Responding to Complex Diversity in Europe and Canada”. Ideia hori bera defendatzen du: egungo dibertsitatea, lehengoarekin alderatuta, askoz konplexuagoa da. Programaren helburua da horren eragina aztertzea hainbat arlotan: dibertsitate linguistikoan eta hizkuntza politiketan, besteak beste.

Peter Kraus Augsburg-eko Unibertsitateko irakaslea da eta ikerketa-talde horretan parte hartzen du. Hitzaldi interesgarri bat eman berri du Migrazioak eta Europako Gutxiengo Kultural eta Linguistikoak izeneko jardunaldiaren baitan: ‘Dibertsitate konplexua, immigrazioa eta hizkuntza-politika’. Interesgarria iruditu zait, eta asko ikasi dut. Hona apunte batzuk:

  • Garai bateko dibertsitateari elementu berriak erantsi zaizkion neurrian, are konplexuagoa bihurtu da. Dibertsitate konplexua, batez ere, fenomeno urbanoa da: hirietan aztertu behar da bereziki. Dibertsitate konplexu horrek hirietako egoera linguistikoan duen eragina eta  hizkuntza politika ezberdinen ondorioak aztertzea da soziolinguistikak dituen erronka handienetako bat, ziur aski.
  • Hirietako dibertsitate linguistikoa ez da egoera berria. Atzera begiratuz gero, hiri eleanitzak erabat arruntak izan direla ageri da. Irakasleak adibide bat aipatu du: Vilnius. Lituaniako hiriburua da, baina 1926. urtean inork gutxik hitz egiten zuen lituanieraz bertan; errusieraz ere jende gutxik. Poloniera eta yiddisha ziren hizkuntza hedatuenak. Ekialdeko edota Erdialdeko Europan erabat arrunta zen egoera hori: okindegira joan eta —esate baterako— ogia polonieraz eskatzea; handik eskolara, eta alemanaz ikastea; eta etxean, familiarekin ,yiddishaz aritzea. Bizimodu eleanitz arrunta eta erabat bideragarria zen.
  • Azken mendean, ordea, homogenizazio kulturala nagusitu zen Europako modernitatearen paradigma gisa, harik eta Europako periferiatik eta beste kontinenteetatik etorritako migrazioak heterogeneitate berria sortu duen arte.
  • RECODE programak horrelako errealitateak ikertu nahi ditu, egoera konplexuak. Horretarako, bere baitan gehiengo baten eta gutxiengo baten arteko botere harremanak gordetzen dituzten hiriak bilatu dituzte, gero, migrazioen eraginez, dibertsifikazio berriak izan dituztenak: heterogeneotasun ‘zaharra’ eta ‘berria’ konbinatzen dituzten hiriak, alegia.
  • Peter Krausek, ildo horretatik, Helsinki eta Bartzelonako egoerak aztertu eta alderatu egin ditu. Bi kontu egin zaizkit deigarriak:
    • Helsinkin finlandiera eta suediera dira hizkuntza ofizialak, eta eskolak horren arabera antolatzen dira. Immigrazioaren hizkuntzek babes zabala dute (Integrative multilingualism), eta eskoletan immigranteen familia hizkuntzaren irakaskuntza bermatzen dute, horretarako eskaera nahikoa dagoen lekuetan: finantzazioa bertoko udalak hartzen du bere gain. Bartzelonan teoriaz antzeko zerbait defendatzen bada ere, aparteko finantzazioa bilatu beharra dago, ez baita horretarako baliabiderik bermatzen.
    • Dena den, datu azpimarragarria da Bartzelonako immigranteen % 40k bi hizkuntza nagusiak dakizkitela: katalana eta gaztelania. Helsinkin egoera bestelakoa da: oso gutxi dira finlandiera eta suediera, biak, ikasi dituzten migranteek. Krausen ustez —paradoxikoa bada ere—  Katalunian gatazka linguistikoa ageri-agerian egoteak badu horrekin zerikusia.
  • Ondorio interesgarri bat iradoki du. Bere ustez, egoera berri horretan arazo nazionala transnazionalizatu egiten da, eta transnazionala nazionalizatu. Fenomeno osagarriak dira: batetik, garbi ageri da dilema gaur egun ezin dela soil-soilik katalana vs. gaztelania izan, Bartzelonan hizkuntza ugari baitago bi horiez gain; bestetik, kanpotik etorritako hiritar horiek hautuak egitera behartuta ikusten dute beren burua (Kataluniako independentziari buruzko galdeketetan, esate baterako).

Gehiago jakiteko:

Globalizazio berria

-n -kargitaratuta
Erantzun

Sare izan

1996ko uztailean Lehen Topaketa Intergalaktikoa izan zen Chiapasen, EZLNk deituta. Amaieran Errealitatearen Bigarren Adierazpena irakurri zen, kontinenteetako mugen gainetik, neoliberalismoaren aurkako eta gizateriaren aldeko erresistentzia-sareak sortzera dei eginez: “…diferentziak onartuz eta antzekotasunak ezagutuz, hango eta hemengo erresistentziek mundu osoko erresistentziekin bat egin behar dute. Sarea hori da. Elkarri sostengua emateko bidea da. Ez da antolakunde bat. Ez du erdigunerik, ez erabakigunerik. Ez du aginte zentralik, ez hierarkiarik. Erresistitzen dugunok gara sarea”

Ongi etorri Blockadiara

Naomi Klein idazle kanadarrak This changes everything liburuan (Honek dena aldatzen du) Blockadia aldarrikatu du. Blockadia lurralde trasnazional eta ibiltari bat da, proiektu estraktiborik eta antiekologikorik sortzen den orotan azaleratzen dena. Tokian tokiko erresistentzia da, lurraren defentsan, lurraldetasunari lotua, baina begirada globalez ondo hornitua. Blockadia Amazonia da, edo Gasland… edo Garoña, edo Itoiz, edo Zubieta…

Elkarri argia eman diezaiogun

faro-76564Hitzargiak egitasmoa, distantziak distantzia, badu zerbait Blockadiatik. Hitzargiak – Elkar argitzen duten hizkuntzak egitasmoa hizkuntza-aniztasunaren aldeko aldarria da: “biziberritze-prozesuan murgilduta dauden hizkuntza- eta hiztun-komunitateen arteko harreman berriak sortzea eta jadanik existitzen direnak indartzea du xede. Zenbat eta hizkuntza-komunitate gehiago aktibatu eginkizun honetan, orduan eta aukera gehiago izango baita emaitza arrakastatsua izateko.”

Hala bitez!

Hizkuntza ukatuak [Contested Languages]

-n -kargitaratuta
Erantzun

EuropakoHizkuntzenMapaIkastolako ariketa batean, alabak Europan estatu elebakarrak zein diren bilatu behar zuen interneten. Esan eta egin. Besteak beste, honako hau aurkitu dugu:

  • Europan 50 hizkuntza baino gehiago hitz egiten dira.
  • Europa osoan  bakarrik hiru estatu elebakar dago (Portugal, Albania eta Bulgaria). Beste guztiak eleaniztunak dira; hau da, hizkuntza bat baino gehiago hitz egiten da beren lurraldean.
  • Espainian lau hizkuntza daude: Gaztelera, Euskara, Galiziera eta Katalana

Seigarren mailako Euskara eta Literatura liburu batetik ateratakoa da, antza. Ez pentsa, ez da horren berezia. Sarri entzun dugu hizkuntzak zerrendatzeko dauden zailtasunen berri.

Unesco Etxearen amaraun ikerketa taldeak Europako hizkuntzei buruzko lan bikain bat argitaratu zuen orain dela urte batzuk. Horri begiratuz gero:

Contested Languages (Hizkuntza ukatuak) estatuko hizkuntza nagusitik linguistikoki gehiegi bereizten ez diren hizkuntzak dira. Sarri ez dira ofizialak izaten, eta “dialekto” edo “patois” moduan sailkatu izan dira: asturiera, aragoiera, siziliera, napoliera, piemontera , bavariera… Bizitza publikotik at egon ohi dira, eta ez dute onarpen ofizialik. Edo alderantziz… onarpen ofizialik ez dutenez, bizitza publikotik at egon ohi dira.

Duela gutxi, Torinon, jardunaldi bat egin dute hizkuntza ukatuei buruz. Llengua i Dret aldizkariak horren kronika egin du bere blogean: hemen. Hizkuntza horientzat ikusgarritasun handiagoa aldarrikatu, eta horien aldeko indarrak batzeko beharra adierazi dute: aktibistek, adituek, akademikoek eta ikerlariek elkarrekin jarduteko beharra, alegia.

Hizkuntzen historia sozialaz (eta bi)

-n -kargitaratuta
Erantzun

pageHeaderTitleImage_ca_ESEuskaltzaindiak euskararen historia soziala lantzeko atondu duen eredu metodologikoaz aritu nintzen aurreko sarreran. Hizkuntzaren historia soziala zientzia denez, metodoa ezinbestekoa dela defendatzen zuen Zalbidek

Zientzia soilik ez, hizkuntzaren historia soziala borroka politikorako arma ere bada. Akordatzen? Orain dela urte batzuk, bere hitzaldi solemne horietako batean, historia berridatzi nahi izan zuen Juan Carlos I-k, eta gaztelania ez ziren hizkuntzen aurkako errepresioa ukatu. Emili Boix-Fuster soziolinguista katalanak gogorarazi du, LSC aldizkariak historia sozialaz argitaratu duen ale monografikoaren hitzaurrean.

LSC, Llengua, societat i comunicació, Bartzelonako unibertsitatearen aldizkari bat da, fenomeno soziolinguistikoak eta komunikatiboak lantzen dituena. Historia sozialari buruzko ale horretan aurkitu ditudan ideia interesgarri batzuk ekarri nahi ditut hona.

[baga]

Katalanaren historia garaikidea paradoxikoa dela dio aldizkariak. Atzera begiratu eta bateratsu ikusten dira hizkuntza ordezkapenaren zantzuak eta bizitasun kulturalaren adierazgarriak.

Ikuspegi soziohistoriko batetik, Europan hiru iraultza ekolinguistiko handi izan direla azaltzen du testuak. Lehena erdi aroan izan zen, herri xehearen hizkuntzak idazten hasi zirenean. Bigarrena XV. eta XVI. mendeetan, lehengo hizkuntza xehe horiek, kasu batzuetan, garaiko monarkia absolutuen hizkuntza bihurtu zirenean; horrek Europako espazio komunikatiboaren segmentazioa ekarri baituzen. Hirugarrena, iraultza liberal burgesen ondoren, hizkuntza horietako batzuk hizkuntza nazionalak izatera iritsi zirenean.

Katalanaren arazoa —eta Europako hizkuntza minorizatu askorena— hor datza: Europako bigarren eta hirugarren iraultza ekolinguistiko horietatik kanpo geratu izana.

[biga]

llibre-historia-social-i-politica-de-la-llengua-catalanaHizkuntzaren historia soziala sarri aktore kolektiboen testigantzan oinarritu da: eliteak,
eskola edo eliza. Subjektu indibidualen lekukotza integratu beharra azpimarratzen dute. Aneta Pavlenkoren lana aipatzen da, esaterako. Harek AEBetara joan ziren immigranteen autobiografiak erabili zituen, pertsona horien bizipenetatik abiatuta immigrazioak ingelesa nola ikasi zuen kontatzeko. Hizkuntzaren historia sozialaren erronka hori da: bizipen pertsonal horiek guztiak bere narratiban integratu, une historiko bakoitzeko marko sozialarekin eta politikoarekin lotuz.

Soziolinguistika garaikideak hiru espazio edo leku aitortzen dizkio hizkuntzari: identitatearen lekua, erresistentziaren lekua eta elkartasunaren lekua. Subjektu indibidualen lekukotza eta bizipenak biziki pertinenteak dira espazio horiek aztertzeko.

[higa]

Katalanaren historia sozialean hiru fenomeno dago, egungo egoera ulertzeko bide ematen dutenak: (a) erabilera sozialaren atzerakada; (b) hizkuntza komunitatearen kohesio falta; (c) hizkuntzaren barneko aldaketak eta interferentziak ugaritzea. Hiru fenomeno horiek dira, hain zuzen, historian zehar aztertu behar direnak.

—-

Aldizkariak ideia interesgarri gehiago ditu. Nahi baduzue, hemen ikusi ahal duzue oso-osorik: http://www.raco.cat/index.php/LSC/issue/view/21338/showToc

 

Hizkuntzen historia sozialaz (bat)

-n -kargitaratuta
Erantzun

503Liburu txiki meheen zalea naiz. Poltsikoan eramateko moduko liburuak maite ditut; ahal dela 300 orrialde baino gutxiagokoak. Autobusa, kalea, parkea… leku oro leku ona da, liburua ateratzeko eta irakurtzeko.

Aurrekoan liburutegira joan eta Euskaltzaindiaren liburukote bat ikusi nuen: Euskararen Historia Soziala lantzeko Eredu Metodologikoa. To eta no! 750 orrialde, ia bi kiloko pisua… eta, hala ere, hartu egin nuen.

Gustukoa dut Zalbideren idazkera… Bitxia egiten zait: zehatza eta argia da, baina badu halako ukitu barroko atsegin bat. Hitzaurrean liburu heterogeneoa dela dio Zalbidek, xede askoetarako sortua, eta askotariko irakurleak gogoan dituena. Harek onartzen du gutako askok ez dugula izango hainbeste orrialde irakurtzeko ez gogorik, ez astirik eta ez beharrik; hortaz, nork zer irakurri gomendatzen du. Neuri —zerbait izatekotan— bigarren eta zazpigarrena zegozkidala ulertu nuen.

Garai batean liburuak beste modu batean hartzen nituen. Gustukoak ez nituenak ere erraz asko irakurtzen nituen goitik behera, bestela ezer galduko nuelakoan. Ohartu naiz selektiboxeagoa izatea komeni dela… Azken batean, astean liburu bat irakurriz gero, datozen 20 urtean 1.000 liburu inguru besterik ezin izango dut irakurri. Hobe ondo hautatzea ;-). Hortaz, Zalbideri kasu egin diot eta bi kapitulu horiei ekin diet.

Bigarren kapituluan soziolinguistikaren lerro nagusiak errepasatu eta  hizkuntzaren historia sozialak 6 lan arlo behar dituela proposatu du: (1) Hizkuntzalaritza soziohistorikoa, soziolinguistika historiko barazionista; (2) Hizkuntza-soziologia diakronikoa; (3) Historia soziala eta hizkuntzak; (4) Hizkuntzalaritza historikoa eta gizartea; (5) (Sozio)pragmatika historikoa; (2) Bestelako lanak (historia kulturala, geografiazko historia, arkeologia, diskurtsoaren analisia…). Gaizki ulertu ez badut, azentua non jarri da gakoa: hizkuntzan, gizartean, pragmatikan, historian…

Zazpigarren kapituluak, bestalde, material soziolinguistikoa sailkatzeko 5 dimentsio eta 6 azterbide proposatzen ditu.

  • Dimentsioak: (1) hizkuntza-erabilera, (2) hizkuntza-gaitasuna, (3) hizkuntzaren barne-osaera, (4) gizarte-giroa, (5) iritziak-jarrerak-jokabideak…
  • Azterbideak: (A) Deskriptiboa (gauzak nola daude, leku eta una jakin batean?); (B) Zinetikoa (gauzen bilakaera nola joan da?), (C) Dinamikoa (zergatik gertatu da gertatu dena? zeintzuk fenomeno gertatu dira era berean?), (D) Prospektiboa  (nolako geroa espero dugu?), (E) Kontrastiboa (nora goaz eta nora joan nahi genuke?), (F) Preskriptiboa (zer egin behar da, zuzen dagoenari eusteko eta oker dagoena zuzentzeko?)

Hortaz, dimentsio eta azterbide horiekin matrize bat osatu nahi dute, eta aztertu nahi dugun garaiari buruz ditugun datuak matrize horretan sailkatu, irakurketa errazteko. Matrizearen aurreko bertsioa Bat aldizkarian argitaratu zuen Lionel Jolyk orain dela urte batzuk:

Sin nombre

Lehen begiratuan, eredu konplexu eta sofistikatua dirudi… baina oso-oso arrazionala iruditzen zait. Erabilgarria iruditzen zaizue garai jakin batean gertatu dena azaltzeko? Bai, ezta? Gaur egungo egoera taula horren arabera azaltzeko gai izango zinatekete?

Zubiak, eta ez mugak

-n -kargitaratuta
Erantzun

thLiburu baten erreferentzia utzi nahi dizuet: “Solidarity without Borders: Gramscian Perspectives on Migration and Civil Society Alliances”. Óscar García Agustín eta Martin Bak Jørgensen (2016). Hau da, Elkartasuna, mugarik gabe: migrazioaren eta gizarte zibilaren arteko aliantzak, ikuspegi gramsciar batetik.

Liburuaren aurkezpena entzun dut interneten [hemen] eta interesgarria iruditu zait. Egileek Gramsciren liburu bat abiapuntutzat hartu, eta migrazioen gaia landu dute (Zenbait gai, hegoaldeko arazoari buruz da liburua).

Gramscik orduko Italiari buruzko argazkia egiten du liburu hartan. Italia, gizartearen zein ekonomiaren ikuspegiti, bitan zatiturik zegoen, eta bi errealitate zeuden aurrez aurre: iparralde industrializatua eta nekazari giroko hegoaldea; hegoaldea iparraldearen mende. Egoera horretan iparraldeko burgesia eta hegoaldeko lur-jabe handiak irabazle ateratzen ziren. Klase subalternoek —iparraldeko proletario industrialak eta hegoaldeko nekazariek— onura gutxi aterako zuten handik, baina ezin ziren ohartu interes amankomunak zituztela.

Esan bezala, hortik abiatzen da migranteen eta gizarte zibilaren arteko aliantzak aztertzeko. Lau ideia jorratzen ditu:

  • Egoera berberaren aurrean, aktore politiko heterogeneak sortzen dira. Migranteak ere horixe direlako: aktore politikoak.

  • Elkartasuna, mugen gainetik. Haiek eta Gu bereizten dituen mugak dira gainditu behar direnak. Elkartasuna norabide biko kontzeptua da eta alde biak eraldatzen eta birdefinitzen ditu. Elkartasunezko harremanak identitate berriak sortzen ditu, identitateak elkartasun horren baitan autodefinitzen baitira.

  • Lekuz kanpo dauden aliantzak sor daitezke (aliantza desubikatuak). Hemen ere Grasmciren erreferentzia: hegoaldeko nekazarien eta iparraldeko langileen ustez, beren erreibindikazioak edo industrialak edo agrikolak izan behar ziren. Iparraldeko ala hegoaldeko interesak zeuden jokoan. Proletarioek, horrela, nekazarien kontrako neurriak babestuko zituzten, euren interesen aldekoak zirelakoan.

  • Alde bien artean elkartasunezko harremanak sortzen direnean, erresistentziarako espazioak sortzen dira.

2002an Joxemi Zumalabe Fundazioak “Mundua Euskal Kulturan” jardunaldia antolatu zuen. Euskalgintzako hainbat eragilek eta Euskal Herriko hainbat etorkinen elkartek bat egin zuten horretarako. Eredu kulturalaren inguruko hausnarketa gune bat izan nahi zuen. Prozesu hartan parte hartzeko aukera izan nuen eta aberatsa iruditu zitzaidan. Gogoan dut Ignasi Vila irakasleak eman zuela hitzaldi nagusia [hemen]. Gogoan dut identitate multipleen defentsa egin zuela: euskara ikasi duen magrebiarrak magrebiar izaten jarraituko du, baina euskalduna ere bai, gaztea ala zaharra izango da, langile ala ikaslea… eta ehunka gauza gehiago. Identitate horiek guztiak ditu, eta bere identitatea horien guztien uztarketa da. Magrebiar euskalduna izatea, gainera, magrebiarra izateko era berezia da, eta euskalduna izateko era berezia ere bai. Oraindik ere gogoratzen dut, oso ideia deigarriak egin zitzaidalako.

Joxemi Zumalabe fundazioaren web orrian jardunaldi horien berri ematen da, baina zoritxarrez ezin da orduko materiala eskuratu. Jardunaldi horrek bigarren parte bat izan zuen handik urtebetera: jatorrizko herrialdeetako hezkuntza sistemak konparatu nahi izan ziren, hemengo sistemaren erronkak hobeto identifikatzeko. Horien berri HikHasi aldizkarian argitaratu zuten  [hemen].

zubideiak-LOGOHamalau urte eta gero, #Zubideiak gune irekia antolatu dute aurten Leioan. Adierazgarria eta sujerentea da ekitaldiari buruz antolatzaileek eman duten azalpena: “Elkarren artean erlazionatzeko eta gai sozialei heltzeko dinamika eraikitzailea bultzatu nahi da. Elkarrizketa da oinarria, ikuspegi ezberdinen arteko zubiak eraikitzeko eta sendotzeko. Urratsak emango ditugu beste gizarte eredu baterantz: euskara, aniztasuna eta bizikidetza ditugu ardatz.”

Hala bedi!

Zergatik gure proiektuak berritu?

-n -kargitaratuta
1

Programak ezagutzen ditut 10 urte iraun dutenak, funtsezko aldaketarik gabe. Eta oraindik ere badute bere arrakastatxoa: hala edo nola funtzionatzen dute.

Seme-alaben ikastolako irakasle batek halaxe aipatzen du sarri: “funtzionatzen badu, zertarako aldatu?” Inoiz ez dut erantzuteko betarik hartu, baina egunen batean animatuko naiz.Innovacion_Ruedas

Ez da ona etengabe berritasunen atzetik ibiltzea. Hori ere egia da. Nobedadea moda bihurtzen denean, kontsumoaren legeen atzaparretan erortzen gara: moda-modako tendentziak gurera ekarri, eta programa berria “diseinatu”. Berrikuntza, halakoetan, alferrikakoa bihurtzen da: dena berritu, dena berdin jarraitzeko. 

Enpresaren munduan, hala ere, badakite negozioak etengabe mugimenduan egon behar direla. Etengabeko hobekuntzaren kontzeptua asmatu dute, dena kontrolatzeko obsesio dosi handi batekin bada ere: “Neurtu behar da. Neurtzen ez dena ezin da hobetu. Eta hobetzen ez bada, lehenago ala beranduago txarrera egingo du”.

Programak ezagutzen ditut 15 urte iraun dutenak; baina, noiz edo noiz, ukituren bat edo beste behar izan dute. Tarteka orden apur bat jarri behar izan da: berrantolatu, bizirik jarraitzeko.

Naturan eta unibertsoan dagoen kaos eta desorden mailari entropia deritzo. Entropia etengabe handitzen da. Termodinamikaren bigarren printzipioa da: desordena da unibertsoaren legea, sistema guztiak desordenerako joera dute. Kaosa da berezko tendentzia. Gure proiektuekin ere gauza bera gertatu ohi da: dena txukun-txukun antolatu, baina desordena nagusitzen da etengabe. Gelditu, aztertu eta berriztatu beharra dago aldioro.

Programak ezagutzen ditut 20 urte iraun dutenak; baina, uneren batean, goitik behera berrikusi eta berritu behar izan dira.

Proiektuak izaki bizidunen modukoak dira: jaio, elikatu, hazi, ugaldu… eta —tarte horretan inork berritzen ez baditu— hil egiten dira.

A priori ez dugu uste gure proiektuek iraungitze-datarik dutenik. Ez dugu programen obsoleszentzia programatuan sinisten. Baina argi dugu ezinbestekoa dela berrikuntzaren klabeak gurera ekartzea.