Hizkuntzak eta dialektoak

Aurretik ere komentatu izan dut. Hemendik ikusita, deigarri egiten zait Italiako soziolinguistikan dialektoen eta gutxiengoen hizkuntzen artean egiten duten bereizketa. Antza denez, “dialekto” esaten dute, ez italieraren aldaeratzat hartzen dituztelako; baizik eta, estandar finko baten faltan, continuum dialektal baten parte direlako. Ez dakit, bada… deigarri egiten zait.

Badirudi hiztunek berek ere izendapena onartu eta harrotasun puntu bat erantsi diotela. “Dialekto” hitzari esanahi berria eman diotela esango nuke. Berresanguratu egin dute.

Wikipedian bada mapa bat, non tokian tokiko aldaeren erabilera datuak ematen diren. Interesgarria iruditzen zait. Napolieraren erabilera, horren arabera, %20-30 bitartekoa da. Ez dago gaizki, ezta? Kontrapuntu moduan, berezia da iparralderago gertatzen dena; Toscanan, alegia. Italiera estandarra, neurri batean, Toscanako aldaeraren gainean eraiki zen. Biak hain gertukoak izanda, tokian tokiko aldera hori ezabatu egin da hiztunen kontzientzia linguistikotik.

Biziberritzea.

Italiako soziolinguistikari buruzko testutxo bat irakurtzeko aukera izan dut: Sociolinguistica dell’italiano contemporaneo. Horren arabera, badirudi berpizkunde moduko bat gertarzen ari dela tokian tokiko aldaeren inguruan. 1980 eta 1990eko hamarkadetan pentsatzekoa zen ia ziurra zela aldaera horiek guztiak denbora laburrean desagertzea. Oraindik ere litekeena da bizindarra galtzen jarraitzea, baina badirudi galera hori moteldu egin dela: datuen arabera, ez da handitu italieraren erabilera elebakarra familietan, eta, antza denez, handitu egin da tokian tokiko aldaerei buruzko balorazioa espazio publikoan.

Zertan da birbalorizazio hori? Artikuluan lau puntu aipatzen dira:

• Balio komunikatiboa aitortzen zaie, oraindik ere hainbat kontestutan egunero erabiltzen direlako;
• Balio espresiboa ere bai. Izan ere tokiak tokiko aldaerak baliabide espresibo garrantzitsu bat direla baloratzen dute. Funtzio ludikoa dute, kulturari eta sormenari oso lotua.
• Balio sinboliko eta ideologikoa dute, erreferentziazko munduak eta balio soziokulturalak islatzen dituzten neurrian;
• Eta tradizioen eta folklorearen gordailu dira.

Tokian tokiko aldaerek, hortaz, erabilera-espazioak irabazten ari direla aipatzen du artikuluak. Espazio publikoan gero eta nabarmenagoak direla. Publizitatean, esate baterako, edo egileak Lingue Esposte deritzon horretan: pankartak, graffitiak eta abar… Gazteen artean ere espazioa irabazten ari dira, komunikazio telematikoetan, esate baterako. Hiztun potentzialak komunikazio horietan hizkuntza erabiltzeko aukerak aurkitzen dituzte, nahiz eta beren gaitasuna perfektoa ez izan. Espazio seguruak dira, hizkera ez-perfektua erabiltzeko aukera ematen dutenak, inor lotsarazi gabe. Tokian tokiko hizkuntzei, gainera, balio erantsia aitortzen zaie: informaltasuna adierazten dute, benekotasuna, sustraiak lurrean izatea…

Identitatea eta berdintasuna

Irakurri dut Italian (ere) erregimen faszistak gogor jo zuela hizkuntza aniztasunaren kontra. Geroko konstituzioak diskriminaziorik eza aldarrikatu zuen, baita parte hartzeko eskubidea ere. Kontua da praktikan bi elementu horiek hizkuntza aniztasunaren kontra jokatu izan dutela sarri: inor ez diskriminatzeko aitzakiatan, denak berdinak izatea aldarrikatu dute (aniztasunik eza, alegia); eta estatuko aferetan parte hartzeko aitzakiatan, estatuaren hizkuntzan hitz egitea inposatu dute. Berdintasuna helburu, berdinkerian erori. Berdintasuna eta aniztasuna kontrajarri egin dute.

Jon Sarasuak oso ongi azaldu du afera. Demokrazia liberalek Frantziako iraultzaren ideietan dute oinarri. Frantziako estatuak bere printzipioak ezarri zituenean hiru balio erabili zituen: liberté, igualité, fraternité… Baina gramatika horrek hutsune nabarmena du. Laugarren elementu bat falta du: identité, alegia.

Duela gutxi, Yasnaya E Aguilar Gasteizen egon zen, Garabide eta Unesco katedraren eskutik, bere liburua aurkezten: “Ää : manifiestos sobre la diversidad lingüística”. Harritu egin zen Espainako estatutan hizkuntza eta identitatea bereizten dituzten pertsonak daudela jakin zuenean (are gehiago, horietako batzuk akademikoak izanik). Haren ustez astakeria bat da, guztiz defendaezina… eta pentsaezina ere bai: “Baina… nola argudiatzen dute? Zeintzuk arrazoi ematen dituzte? Nola da posible? Nola ukatu daiteke ageri-agerian dagoena?”.  Negazionismoa deitu zion horri. Negazionismo horren arabera, hizkuntzak komunikatzeko tresna hutsak dira, eta ez besterik; ez dute identitateekin zer ikusirik, ezta justizia sozialarekin ere. Gatazka ukatu egiten da.

Haren ustez, identitatea norberaren baitan “eraman” egiten da, ezin da “definitu”. Zaila da identitatea zer den azaltzea. Izan ere, asko dira definitzen gaituzten ezaugarriak. Identitatea, izatez, bereizi egiten gaituzten ezaugarri guztien azpimultzoa da. Adibide bat azaldu zuen: “Hemen gauden guztiok lurtarrak gara. Baina lurtarra izatea ez da gure identitatearen ezaugarri bat, gure artean estralurtarrik ez badago, behinik-behin (barreak). Beste kontu bat litzateke hemen gure artean estralurtar bat agertuko balitz… Orduan bai, orduan lurtartasuna gure identitatearen parte izatera iritsiko litzateke”.